Altai Survival

De Altai, het westelijkste stukje van Mongolië: het land van de Kazachs met hun eigen taal, geloof en gers... Het lijkt alsof we nóg verder terug in de tijd gaan. Weer een compleet andere wereld. Een die werkelijk nog nooit een toerist heeft gezien, lijkt het wel.

Bij aankomst horen we toevallig dat er 35 km verderop in de bergen een klein festival is. Dus wij van de partij natuurlijk. Een unieke kans en belevenis! Wel af en toe even rennen voor je leven, aangezien de kamelenraces, het te paard strijden om een dode geit en de eagle hunters soms dwars door het publiek heen gaan. En voor de mensen zelf zijn wij op onze beurt ook weer een attractie. Win-win situatie toch?

Dag 2 willen we naar de bergketen met de hoogste pieken van Mongolië op de grens met Kazachstan en Rusland. Onze gehuurde 4x4 jeep blijkt een vooroorlogs Russisch busje met chauffeur die niet kan rijden en al snel wordt duidelijk dat we enkel voorwielaandrijving hebben met alle gevolgen en ergernis van dien. En oh ja, ramen sluiten niet, gladde zomerbandjes, pijnlijke tuinstoeltjes, kachel werkt niet en de startmotor is kapot... We hebben er weinig vertrouwen in. Dan als klap op de vuurpijl: een vette sneeuwstorm! En kkkoud!
Na uren ploegen in een gebied waar het lijkt alsof er nog nooit iemand geweest is (of misschien niemand zo gek is ;) ), staat er één ger. Deze blijkt van een soort grenswachter die permissie moet geven of je door mag en tot hoever. Hij vraagt of we melkthee komen drinken. Weigeren is onbeleefd, dus zitten we keurig met zijn familie aan de thee en bij de kachel te ontdooien. We krijgen toestemming om 30 km door te rijden en daar ons tentje op te zetten voor de nacht en de volgende ochtend moeten we vanuit daar de resterende klim van 18 km te voet doen. Ondertussen is het harder gaan sneeuwen en het is stervenskoud. De grenswachter staat er daarom nu op dat we blijven eten en bij hen overnachten en morgenochtend verder gaan. Oh hellup!, maar ja een nacht in ons koepeltentje in -20 (laat staan het opzetten daarvan in de sneeuwstorm) lijkt ons ook geen optie. Dus 's avonds liggen we met 9 man en een poes in zijn ger. De familie in hun bedden en wij ernaast op de grond op ons luchtbedje, dat trouwens getest is door de hele familie die wilde weten hoe zoiets ligt :)) Daarna hebben ze uitvoerig staan bekijken hoe wij in onze slaapzakken komen. Best ongemakkelijk en grappig tegelijk. Helaas, de kachel gaat uit (f*ck!) en we slapen... NOT! Een echte once in a lifetime experience, met vooral de nadruk op 'once' hahaa.
's Ochtends is de storm gaan liggen. De grenswachter wil voor ons een uitzondering maken en wil ons nu per se het hele stuk brengen in zijn bevroren 'Uaz', een Russisch 4x4 koekblik uit de Stalin-tijd, dat serieus! aangezwengeld moet worden. Dus daar gaan we...! Echt, in wat voor film zijn wij beland??! Ook hiervan sluiten de ramen niet en het schuim ontbreekt in de zittingen... aauw. Is weer eens een andere manier om iemand veren in zijn reet te steken. Verkleumd en wat blauwe plekken rijker komen we 2 uur later aan en het is er super mooi. De 2x 18 km lopen zonder slaap blijven ons bespaard, de lucht trekt open... Wat willen we nog meer. Ja volgend jaar misschien toch iets wat ietsepietsie toeristischer is ;-)

Dan denk je toch dat je het wel gehad hebt. Of hopen we althans... Halverwege de week kamperen we aan een meer en daar geven we een passerende geitenhoedster en haar kleinzoon een bus Pringles en wat fruit. Misschien toch geen goed idee, want ja hoor... 's avonds zitten we als dank ook daar aan de melkthee en een schapendiner. Net wat we juist NIET wilden, maar ja, het is wel verschrikkelijk lief. Zeker gezien de kou en enorme wind. Met onze jaszakken vol bonkjes weggemoffeld vet (gruwel gruwel) en extra dekens en flesjes kokend water voor in ons tentje verlaten we dankbaar de ger.

We zorgen er nog voor dat er (via onze chauffeur) geprinte foto's terecht komen bij onze 'gastfamilies'. Een foto... voor ons zo normaal, voor hen echt heel uniek. Mooi om te beseffen dat we daar over heel veel jaar waarschijnlijk nog steeds aan de 'muur' hangen.

Terug in Ulaanbaatar boeken we schandalig het meest luxe hotel van de stad. Het kan ons even niet verrekken. We willen een goed bed, een warm bad en een 'sheep free meal'.
En daarmee nemen we afscheid van de ontberingen, de gastvrijheid en van het mooie Mongolië.


Veel liefs van inmiddels toch best ervaren nomads